skały okruchowe
Encyklopedia PWN
brookit, brukit,
minerał, jedna z odmian polimorficznych ditlenku tytanu TiO2, mniej trwała i rzadziej spotykana od rutylu;
detrytus
geol. luźny, okruchowy materiał osadowy powstający przez mechaniczne rozdrobnienie minerałów i skał (detrytus skalny) lub szczątków organicznych (detrytus organiczny).
[łac. detritus ‘roztarty’],
flisz
geol. zespół okruchowych skał osadowych, zwykle o dużej miąższości, składający się z wielokrotnie powtarzających się warstw piaskowców, mułowców, łupków ilastych, czasem też zlepieńców;
[niem.],
skała osadowa organogeniczna, pochodzenia mor., zbudowana gł. z krzemionkowych igieł gąbek, szczątków radiolarii i otwornic oraz materiału okruchowego: kwarcu, glaukonitu, minerałów ilastych, i in.;;
hydrogeologia
nauka o wodach podziemnych i procesach ich wzajemnego oddziaływania z litosferą, atmosferą, biosferą oraz z powierzchnią Ziemi; obejmuje także wody poddane antropopresji.
[gr. hýdōr ‘woda’, gḗ ‘ziemia’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
łyszczyki, miki,
grupa minerałów skałotwórczych, krzemiany i glinokrzemiany o wzorze XY2−3[(OH,F)2|Z4O10, gdzie X = K, Na, Ca (niekiedy też Rb, Cs lub Ba), Y = Al, Mg, Fe2+, Fe3+, Mn, czasami także Li, V lub Ti, Cr, Zn, natomiast Z — krzem (Si), który może być częściowo zastąpiony przez glin (Al) lub żelazo: Fe3+, Fe2+ i in.;
